Słownik Geograficzny

stro­my stok wybrzeża, powstały przez podci­nanie przybojem

łac. conluvium = współmycie osad materiału przemieszczonego ru­chami grawitacyjnymi (ruchami maso­wymi).

wielka część lądowej po­wierzchni, wyróżniająca się od reszty lą­dów pewnym odosobnieniem. grecy w starożytności wyróżniali trzy kontynen­ty: Europę, Azję i Afrykę. w rzeczywi­stości te trzy kontynenty silnie się ze sobą zrastają, tworząc kontynent starego świata. ich wyróżnianie jest więc umow­ne. dalszymi kontynentami są Ameryka (rozdzielana umownie na dwa kontynen­ty: Amerykę północną i Amerykę Połud­niową), Australia i Antarktyda. często łączy się Europę z Azją w jeden konty­nent: Eurazję. do kontynentów włącza się również wyspy przybrzeżne, jeśli wznoszą się ze wspólnego z kontynentem cokołu.

łac. corrasus= starty — nisz­czenie powierzchni litej skały przez ude­rzanie o nią okruchami skalnymi, głów­nie piaskiem, najczęściej w znaczeniu ścierania powierzchni skał przez piasek miotany wiatrem (erozja eoliczna, koraz­ja eoliczna).

de­presja pokryta wodami jeziora; dno je­ziora znajduje się poniżej poziomu mo­rza.

tkwiący w skale głębinowej blok innej skały (grec. ksenos — obcy, lithos = skała), którą ogarnęła intruzja magmy, ale która nie całkowicie uległa roztopieniu.