Dżibuti, położone jest we wschodniej części Afryki. Jest jednym z najmniejszych państw na kontynencie afrykańskim. Znajduje się w rejonie wielkiego systemu ryftowego. Podłoże geologiczne stanowi prekambryjska tarcza krystaliczna arabsko-nubijska. W czasie orogenezy alpejskiej, w wyniku aktywności wulkanicznej i tworzenia się w tym obszarze strefy ryftowej powstały bazaltowe pokrywy lawy o dużej miąższości. Rzeźba uwarunkowana jest gł. strukturami geologicznymi. Na obszarze kraju można wyróżnić dwie jednostki morfologiczne: pn. - górzystą, z najwyższymi szczytami: Musa Ali (2063 m n.p.m.) i Abaida (1783 m n.p.m.) oraz pd. - wyżynną, stanowiącą część Wyżyny Abisyńskiej. Oddzielone są one obniżeniem tektonicznym Afar, zwanym Kotliną Danakilską, pokrytym wydmami. W obrębie tego obniżenia znajduje się depresja -173 (wg innych źródeł - 150) m p.p.m. - najniżej położony punkt na kontynencie. Wąski pas wybrzeża stanowi morfologiczny próg czerwonomorski.
Dżibuti cechuje się klimatem gorącym, podrównikowym pustynnym, suchym; średnia roczna suma opadów wynosi 76 mm, średnia temp. stycznia 25-30°C, lipca 33-35°C. W kraju tym zanotowano najwyższą temp. powietrza na Ziemi: 63°C. Bardzo małe opady sprawiają, że brak jest stałej sieci rzecznej. W obrębie depresji znajduje się bezodpływowe, słone jezioro Assal o zmiennej pow. - od ok. 50 do 100 km2. Wzdłuż zapadliska tektonicznego występują gorące źródła. W pn. części wybrzeża, gdzie powstały rafy koralowe, utworzono dwa rezerwaty morskie.
Ze względu na specyficzne warunki klimatyczne wytworzyły się tu gleby słabe, o płytkim, niewykształconym profilu glebowym, charakterystyczne dla obszarów suchych, pustynnych. Na luźnych utworach piaszczystych występują regosole - gleby piaszczyste, a na wychodniach litych skał - litosole. Dżibuti to kraj pustynny. Roślinność występuje tylko w obniżeniach, gdzie woda pojawia się jedynie po epizodycznych opadach. Są to tzw. terofity, charakteryzujące się szybkim cyklem rozwoju, przeżywające okresy braku wody w postaci nasion. Lasy rosną tylko w wysokich partiach gór i stanowią zaledwie 0,3% obszaru kraju. W górach utworzono park narodowy Foret du Day (o pow. 100 km2). Na wybrzeżach występują drzewa namorzynowe (mangrowe).
W Dżibuti mieszka ludność o różnym pochodzeniu etnicznym i rasowym. Rdzennymi mieszkańcami są Afarowie i Issowie należący
do grupy etnicznej Chamitów wsch. (Kuszyci). 94% ludności to muzułmanie. Warunki klimatyczne (susze) powodują, że rezygnują oni często ze swojego tradycyjnego zajęcia, jakim jest pasterstwo koczownicze i osiedlają się w miastach. Średnia gęstość zaludnienia wynosi 18 osób/km2. Najwięcej ludności zamieszkuje strefę nadmorską. Przyrost naturalny w latach 1980-1986 był bardzo wysoki (4,2%); obecnie wykazuje tendencję malejącą. Znaczny odsetek (39%) mieszk. stanowią dzieci do 15 lat. Słabo rozwinięta jest opieka medyczna - na 1 lekarza przypada ok. 5 tys. osób. Ludność miejska to 82% wszystkich obywateli. Największym miastem jest stolica kraju - Dżibuti, założona przez Francuzów w 1888.
Zamieszkuje w niej blisko 3/4 całej ludności. W rolnictwie zatrudniona jest 1/4 ludności. Ma ono jednak niewielkie znaczenie gospodarcze, większość kraju stanowią bowiem pustynie i in. nieużytki. Uprawia się sorgo, warzywa i owoce. Część ludności zajmuje się pasterstwem koczowniczym (owce, kozy, wielbłądy, osły i bydło), rybołówstwem oraz połowem pereł. W Dżibuti pozyskuje się sól z wody morskiej. Wydobywa się także ropę naftową. Stwierdzono występowanie innych bogactw naturalnych: gipsu, siarki, miki i ametystów. W stolicy kraju zbudowano rafinerię ropy naftowej, niewielkie zakłady przemysłu spożywczego, włókienniczego i skórzanego.
Do produkcji energii elektrycznej wykorzystuje się m.in. energię geotermiczną. Stolica państwa jest równocześnie nowoczesnym portem handlowym, obsługującym gł. etiopski handel zagraniczny. Największe przeładunki stanowi ropa naftowa. Inne porty (o znaczeniu lokalnym) to Obock i Tadżura. Przez kraj przebiega linia kolejowa łącząca stolicę państwa z Addis Abebą w Etiopii (tranzyt towarów do Etiopii). Gł. węzłem drogowym jest Dikhil. W stolicy znajduje się międzynarodowy port lotniczy Ambuli. Najważniejszym partnerem handlowym Dżibuti jest Etiopia (import kawy, eksport soli i skór), a w następnej kolejności kraje Bliskiego Wschodu oraz Europy Zachodniej, gł. Francja (import żywności i maszyn). Dżibuti jest państwem słabo rozwiniętym gospodarczo, uzależnionym od pomocy zagranicznej. PNB na 1 mieszkańca wynosi 780 USD.
Turystyka w tym kraju jest słabo rozwinięta. Baza hotelowa liczyła w 1994 ok. 500 łóżek. Przybyło tu 22 tys. turystów zagranicznych. Wpływy z turystyki zagranicznej wyniosły 3 min USD. W stolicy uwagę turystów przyciąga targ, a także liczne restauracje.