Półwysep Kamczatka, połączony z lądem przesmykiem Parapolski Dół, znajduje się między Morzem Beringa a Morzem Ochockim. Zachodnie wybrzeże jest wyrównane, niskie i zabagnione; wybrzeże wschodnie, poza ujściami rzek, jest wysokie, dobrze rozwinięte, z licznymi zatokami i przybrzeżnymi wyspami (Wyspa Karagińska). Wnętrze półwyspu jest górzyste. Z północy na południe ciągną się dwa pasma gór wulkanicznych: Góry Środkowe i Góry Wschodnie (z wulkanem wulkan Kluczewska Sopka. 4750 m - najwyższym szczytem Kamczatki), rozdzielone głębokim tektonicznym obniżeniem Doliny Kamczackiej (dno na wysokości 100-200 m).
Wulkan Bezimienny na Kamczatce
Jest to jeden z najaktywniejszych wulkanicznie regionów na Ziemi. Większość wygasłych już wulkanów rozpoczęła działalność w pliocenie. Łączna liczba występujących tam wulkanów przekracza 150, w tym 28 uznawane jest za czynne. Liczne są ponadto gorące źródła (w tym gejzery). Półwysep znajduje się w strefie fałdowali alpejskich, na pograniczu z obszarem fałdowali mezozoicznych (kimeryjskich). Góry Środkowe są zbudowane z silnie sfałdowanych paleozoicznych skał metamorficznych, piaskowców i łupków ilastych wieku kredowego oraz skał wulkanicznych, głównie andezytów i tufów o zbliżonym składzie. Utwory te zapadają pod niezaburzone lądowe utwory trzeciorzędu i czwartorzędu.
Góry Wschodnie mają podobną budowę, lecz nie występują tam skały starsze niż mezozoiczne. W wyższych partiach gór Kamczatki (granica wiecznego śniegu na wysokości około 1600 m) występuje ponad 400 lodowców o łącznej powierzchni około 850 km2. Liczne są także jeziora: kraterowe, kalderowe i polodowcowe. Na Kamczatce panuje klimat umiarkowany chłodny kontynentalny. Jedynie na południowo-wschodnim wybrzeżu jest to klimat pośredni między morskim a kontynentalnym, o cechach monsunowych. Na północy i wysoko w górach występuje roślinność tundrowa. Na południu i na stokach gór rośnie tajga modrzewiowa, lasy brzozowe i olchowe.