Półwysep Apeniński

Półwysep Apeniński leży w strefie klimatów podzwrotnikowych. Na przeważającym obszarze panuje klimat pośredni między morskim a kontynentalnym; na południu - morski, z łagodną zimą i ciepłym, lecz nie upalnym latem. Średnia roczna suma opadów atmosferycznych, przypadających głównie jesienią, wynosi od 500-700 mm po wschodniej stronie półwyspu do ponad 1000 mm na zachodnich stokach Apeninów (miejscami - Apenin Liguryjski - 2000-3000 mm). Na lato przypada pora sucha z opadami sporadycznymi. Rzeki są dość liczne, lecz krótkie, o zmiennym przepływie, z jesienno-zimowym maksimum, latem wiele z nich wysycha. Najdłuższą rzeką jest Tyber. Jeziora są rzadkością. Największe z nich to Jezioro Trazymeńskie pochodzenia tektonicznego oraz jeziora: Bolsena, Bracciano i Albano pochodzenia wulkanicznego - wszystkie w środkowej części półwyspu po zachodniej stronie Apeninów.

Półwysep Apeniński

Content Wnętrze Półwyspu Apenińskiego zajmuje wąski, alpejski łańcuch górski Apeninów. Góry ciągną się od przełęczy Cadibona na północy, gdzie łączą się z Alpami, do Cieśniny Mesyńskiej na południu, na odcinku około 1200 km. ich przedłużeniem na zachód, poza Cieśninę Mesyńską, są Góry Sycylijskie i górzyste wyspy Egady, gdzie Apeniny się kończą. Daje to łańcuch górski długości około 1500 km. Powstał on w kilku fazach orogenezy alpejskiej.

Tym ruchom i kolizjom towarzyszył metamorfizm skał starszych (paleozoicznych), sfałdowanych już w orogenezie hercyńskiej i tkwiących współcześnie w osiowej (wewnętrznej) strefie gór. Strefa zewnętrzna, zbudowana głównie z mezozoicznych i kenozoicznych skał okruchowych i węglanowych, nie uległa procesom metamorfizmu. Ruchy tektoniczne (trwające także i współcześnie) doprowadziły do powstania wielu zapadlisk, rowów tektonicznych i zrębów, a także pocięcia młodego górotworu uskokami podłużnymi i poprzecznymi. Duże części łańcucha Apeninów znalazły się na dnie zapadliska Morza Tyrreńskiego; miejscami pojawiły się zjawiska wulkaniczne i trwają do dziś (Wezuwiusz), a gdzie indziej plutonizm. Apeniny w obrębie Półwyspu Apenińskiego dzieli się na trzy człony: Apeniny Północne, Apeniny Środkowe i Apeniny Południowe.

Apeniny Północne tworzą łuk otwarty ku południowi. Rozciągają się od granicy z Alpami (przełęcz Cadibona) po tektonicznie uwarunkowane doliny rzek Arno i Metáuro na południu. W plejstocenie góry te były zlodowacone. Zachodnią ich część stanowi Apenin Liguryjski (Maggiorasca, 1803 m), zbudowany ze skał okruchowych i wapieni; część wschodnią: Apenin Toskańsko-Emiliański (Cimone, 2165 m), zbudowany z fliszu.

Apeniny Środkowe sięgają na południe do doliny rzeki Trigno i dolnego biegu Sacco w najwęższym miejscu półwyspu. Tworzą pasma górskie i masywy zbudowane ze skał osadowych, głównie węglanowych, biegnących niemal w linii prostej z północnego zachodu na południowy wschód, m.in.: Apenin Umbryjski i najwyższy Apenin Abruzyjski (Corno Grande, 2912 m w masywie Gran Sas- so dltalia). W górach silnie są rozwinięte zjawiska krasowe (liczne jaskinie). Powszechnie widoczne są ślady plejstoceńskiego zlodowacenia, a w masywie Gran Sasso współcześnie występują płaty wieloletniego śniegu.

Apeniny Południowe ciągną się na południowy zachód do Cieśniny Mesyńskiej. Tworzą szeroki łuk otwarty ku zachodowi, obejmujący Apenin Neapolitański (Miletto, 2050 m) i Apenin Lukański (Dolcedorme, 2267 m) - zbudowane ze skał osadowych oraz Apenin Kalabryjski (Montalto, 1956 m w masywie Aspromonte), zbudowany ze skał krystalicznych, silnie zdyslokowany tektonicznie, podzielony na zrębowe masywy (La Siła, La Serra, Aspromonte) i zapadliska.