Współcześnie liczba ludności, a przede wszystkim jej struktura i rozmieszczenie są istotnymi czynnikami warunkującymi wzrost gospodarczy. Obecnie nasz kraj zamieszkiwany jest przez 38 mln 632 tys. osób. Pod względem liczby ludności Polska znajduje się na 8 miejscu w Europie i 29 na świecie. Mieszkańcy Polski stanowią 5,3 % ludności Europy. (W 1950 roku udział ten wynosił 4,6 %). Do niedawna Polska odznaczała się dużą dynamiką wzrostu liczby ludności. Do 1990 r. większe tempo wzrostu liczby ludności w Europie wykazywały tylko nieliczne kraje. Od 1999 roku liczba ludności naszego kraju systematycznie maleje. Prognozy mówiące, iż Polska stanie się państwem 40- milionowym nie sprawdzą się w najbliższej przyszłości. W 2000 roku liczba ludności naszego kraju zmniejszyła się o ok. 9 tysięcy, natomiast w 2002 roku już o 414 tysięcy. Liczba ludności na wsiach wprawdzie wzrasta, jednakże wzrost ten jest o wiele wolniejszy, niż miało to miejsce w przeszłości.
Struktura demograficzna ludności jest to podział danej populacji według grup wiekowych, płci, wykonywanych zawodów, stanu cywilnego, wykształcenia itp. O strukturze demograficznej decyduje przyrost naturalny. Wskaźnik ten ilustruje zmianę liczby ludności będącą wynikiem różnicy pomiędzy liczbą urodzeń żywych, a liczbą zgonów w określonym czasie. Wskaźnik przyrostu naturalnego określa wartość tej różnicy na 1000 mieszkańców, a więc w promilach. Obecnie wskaźnik przyrostu naturalnego w Polsce kształtuje się na poziomie 0 ‰.
W latach 2000-2007 obserwowano w Polsce ujemny przyrost naturalny. Wartości przyrostu naturalnego są niższe w rejonie wielkich miast, oraz na obszarach dotkniętym znacznym odpływem ludności młodej. Najwyższe wartości wskaźnika przyrostu naturalnego obserwuje się w województwach warmińsko-mazurskim (3,9 ‰), podkarpackim,(3,1 ‰), oraz małopolskim (2,2 ‰). Najniższą wartością wskaźnika przyrostu naturalnego odznacza się województwo mazowieckie (0,5 ‰). Ujemne wartości omawiany wskaźnik przyjmuje także w dużych miastach takich jak: Warszawa, Łódź, Kraków, Wrocław i inne. Główne przyczyny ujemnego przyrostu naturalnego w miastach to:
-
starzenie się społeczeństwa
-
opóźnianie wieku zawierania małżeństw
Untitled Document 
-
warunki ekonomiczne
-
konsumpcyjny tryb życia
-
częste zapadanie na choroby cywilizacyjne( choroby układu krążenia, depresje, nerwice, alkoholizm, otyłość itp.).
Obecnie obserwuje się wzrost liczny ludności w województwach charakteryzujących się wysokim wzrostem gospodarczym, niskim bezrobociem, oraz napływem inwestycji (wielkopolskie, mazowieckie, pomorskie, małopolskie). Napływ ludności do tych województw związany jest z dynamicznym rozwojem znajdujących się w ich granicach aglomeracji. Odpływem ludności charakteryzują się obecnie województwa słabo rozwinięte gospodarczo, gdzie nie napływają inwestycje takie jak: śląskie, łódzkie, podkarpackie, czy dolnośląskie. Ludność naszego kraju jest rozmieszczona nierównomiernie. W południowej część Polski mieszka 37 % ludności. W poszczególnych województwach ludność skupia się głównie w największych miastach.
Czynniki kształtujące liczbę ludności:
- przyrost naturalny (różnica między liczbą urodzeń i zgonów)
- saldo migracji (różnica między napływem a odpływem ludności)
czynniki wpływające na stopę urodzeń to:
- liczba (odsetek) ludności w wieku rozrodczym
- system wyznawanych wartości
- polityka prorodzinna państwa
- sytuacja ekonomiczna społeczeństwa
czynniki wpływające na stopę zgonów to:
- stan zdrowotności społeczeństwa
- odsetek ludności w wieku starczym
Polska należy do krajów o średnim poziomie gęstości zaludnienia. Wynosi ona aktualnie 124 osoby na km2. Wskaźnik ten jest prawie trzykrotnie niższy niż w Holandii (382), ale ponad j sześciokrotnie wyższy niż w Szwecji (20). Wartość wskaźnika gęstości zaludnienia naszego kraju zbliżona do gęstości zaludnienia wielu państw środkowej Europy takich jak Czechy, Słowacja, Węgry, czy Dania. Największa gęstość zaludnienia w naszym kraju występuje w środkowej i południowej części województwa śląskiego, w centralnej części województwa mazowieckiego, oraz w zachodnich regionach małopolskiego.
Gęstość zaludnienia w Polsce
Wysoka gęstość zaludnienia na Śląsku ma uwarunkowania historyczne. Już od XIX wieku ludność poszukująca pozarolniczych form zatrudnienia napływała do tego regionu w związku z rozwojem przemysłu. W podobny sposób można tłumaczyć dużą gęstość zaludnienia w rejonie Łodzi, Warszawy, Poznania, czy Trójmiasta (Gdańsk, Gdynia, Sopot). Duża gęstość zaludnienia w południowej części naszego kraju wiąże się ze znacznym, charakterystycznym dla małopolski rozdrobnieniem rolnictwa (obecnością bardzo wielu małych gospodarstw rolnych).
