Wśród ogółu zasobów środowiska przyrodniczego wyróżnia się surowce odnawialne i nieodnawialne. Do nieodnawialnych na ogół zalicza się złoża surowców mineralnych (ropa naftowa, węgiel kamienny, gaz ziemny, węgiel brunatny, czy uran). Do tej samej kategorii należą również gleby i obszar powierzchni produkcyjnej. Do odnawialnych surowców zwykle zalicza się zasoby biosfery oraz zasoby wód słodkich, czyli np. energię wód, energię geotermalną, energię słoneczną, energię wiatru, czy biomasę. Energetyczne surowce mineralne, wykorzystywane początkowo sporadycznie, w miarę rozwoju ludzkości znajdowały coraz bardziej powszechne zastosowanie. Zapotrzebowanie na nie jest obecnie wielokrotnie większe niż na pozostałe grupy surowców mineralnych i mają one w międzynarodowej wymianie towarowej znacznie większy udział niż inne surowce.
W latach pięćdziesiątych i na początku lat sześćdziesiątych XX w. większość produkcji pochodziła z krajów rozwiniętych, przy czym w Stanach Zjednoczonych była ona ponad 2-krotnie większa niż w krajach Europy Zachodniej. W miarę upływu lat udział tej grupy państw w światowym wydobyciu surowców energetycznych malał, ale nadal Stany Zjednoczone i Kanada charakteryzowały się dużo większym udziałem (23,7 %) niż kraje Europy Zachodniej (13,8 %).
