Uprawa owsa, żyta prosa i sorga na śwecie

Owies ma małe wymagania glebowe i cieplne, lecz duże zapotrzebowanie na wilgoć. Uprawiany jest w bardziej wilgotnych i chłodnych obszarach strefy umiarkowanej. Dzięki niezbyt długiemu okresowi wegetacyjnemu może być nawet wysiewany dość wysoko w górach. Ze względu na duże wymagania co do wilgoci, nie udaje się dobrze na terenach o silnym kontynentalizmie, oraz podzwrotnikowych i zwrotnikowych. Najlepsze plony owsa notuje się w klimacie wilgotnym umiarkowanym chłodnym. Na rozmieszczenie upraw tej rośliny duży wpływ mają nie tylko wymagania przyrodnicze, lecz także kształtowanie się popytu na ziarno owsa w poszczególnych krajach. Owies, jako roślina używana głównie do żywienia koni. Stąd zasięg tej uprawy jest w znacznym stopniu związany jest z rozmieszczeniem chowu koni. Owies jest więc rozpowszechniony, głównie na terenach podgórskich i górzystych, gdzie mechanizacja prac w rolnictwie jest utrudniona, a transport mechaniczny napotyka większe lub mniejsi bariery, a także na obszarach ekstensywnego rolnictwa.

Zbiory światowe, a szczególnie areał upraw owsa, wykazują tendencję malejącą ze względu na zmniejszanie się pogłowia koni. Uprawia się go w Eurazji w pasie od Masywu Centralnego we Francji, przez Wogezy (Lotaryngia) we Francji, Rudawy w Niemczech rejony podgórskie Skandynawii, wschodnią Polskę, Wyżynę Białoruską, Kazachstan, aż po Góry Jabłonowe w Rosji. Pas ten ma swoje przedłużenie w Chinach, gdzie zboże to uprawia się w Mongolii Wewnętrznej, na Nizinie Mandżurskiej oraz w zachodniej części Niziny Chińskiej.