Kukurydza zajmuje trzecie miejsce wśród zbóż, zarówno pod względem powierzchni zasiewów, jak i zbiorów. Jej znaczenie w ostatnich czasach wyraźnie wzrasta. Ojczyzną kukurydzy jest Ameryka Łacińska, gdzie była zbożem chlebowym Majów, Azteków i Inków. Mimo że obecnie uprawia się wiele odmian kukurydzy dostosowanych do różnych warunków przyrodniczych, to jednak jest ona przede wszystkim rośliną obszarów podzwrotnikowych i cieplejszych rejonów klimatu umiarkowanego. Zboże to wymaga dość długiego okresu wegetacyjnego (5 miesięcy) i lepszych gleb.
Kukurydza znajduje szerokie zastosowanie jako pasza dla bydła, trzody chlewnej i drobiu. Zboże to jest cennym produktem spożywanym przez człowieka pod postacią mąki. Do znacznej popularności kukurydzy przyczynia się także jej duża wydajność i wartość pokarmowa. W krajach słabo gospodarczo rozwiniętych stanowi ona podstawę wyżywienia ludności biednej, np. Salwadoru, Gwatemali, Kenii, Tanzanii, Malawi, Zimbabwe. Kukurydza jest także rośliną przemysłową dająca celulozę, krochmal i alkohol (whisky w Stany Zjednoczone, chicha w krajach andyjskich).
Zdecydowanie najwięcej (40 % zbiorów światowych) kukurydzy produkuje się w Stanach Zjednoczonych, gdzie jest ona najpowszechniej uprawianym zbożem. W odróżnieniu od pszenicy, aż ok. 80 % zbiorów amerykańskich przeznacza się na spożycie wewnętrzne, głównie na paszę dla zwierząt. Reszta jest eksportowana. Stany Zjednoczone są jedynym liczącym się w świecie eksporterem tego ziarna. Najważniejszym rejonem uprawy kukurydzy jest tam, ciągnący się równoleżnikowo, tzw. pas kukurydziany tzw. Corn Belt w dorzeczu Missisipi, Missouri i Ohio. Są to głównie stany Nebraska, Iowa, Illinois, Indiana, Ohio. Drugim rejonem uprawy jest południowa część Niziny Nadatlantyckiej (ok. 25 % zbiorów). Wymienione obszary są również okręgami największego nasilenia hodowli bydła i trzody chlewnej w tym kraju.
Ważnym producentem kukurydzy są także Chiny, zwłaszcza południowa Mandżuria. Zboże to przeznacza się tutaj zarówno na pożywienie dla ludzi, jak i na paszę dla trzody chlewnej. Pozostałe kraje zaliczane do czołowych producentów tej rośliny, tzn. Brazylia i Meksyk, charakteryzują się znacznie mniejszym udziałem w światowych zbiorach tej rośliny. Na kontynencie europejskim głównymi obszarami uprawy tego zboża są kraje naddunajskie — Rumunia (ok. 10 min t), Węgry, Jugosławia (Serbia, głównie. Wojwodina). W Europie Zachodniej liczą się Francja (niecałe 15 min t) i Włochy.
Światowe zbiry kukurydzy
Uprawa jęczmienia
Jęczmień, mimo znacznie mniejszej produkcji niż pszenica, ryż czy kukurydza, stanowi dość ważną roślinę zbożową. Jest ona popularna szczególnie w krajach o ekstremalnych warunkach klimatycznych. Sięga bowiem ze zbóż najdalej na północ na półkuli północnej i zarazem na południe, na półkuli południowej. To niebywałe rozpowszechnienie uprawy jęczmienia jest spowodowane istnieniem dwóch podstawowych odmian tej rośliny, tzn. jęczmienia jarego i jęczmienia ozimego.
Jęczmień jary odznacza się skromnymi wymogami klimatycznymi i jednocześnie krótkim okresem wegetacyjnym. Może być uprawiany nawet w okolicach koła podbiegunowego, gdzie w warunkach dnia polarnego szybko dojrzewa. Jęczmień ozimy natomiast jest wrażliwy na przymrozki, ale z kolei dobrze znosi upał i suszę. Dlatego można go uprawiać na suchych stepach, a nawet półpustyniach. Najlepiej jednak udaje się on na obszarach o łagodnym klimacie (bez przymrozków) i na dobrych glebach.
Jęczmień jest doskonalą, paszą dla zwierząt, głównie dla trzody chlewnej, wyrabia się z niego także kasze, a ponadto jest podstawowym surowcem do produkcji piwa i drożdży (jęczmień browarniany o niskiej zawartości białka, a dużej skrobi). Roślina ta, ze względu na tak szerokie możliwości odgrywa ważną rolę w wyżywieniu ludności krajów położonych w niekorzystnych warunkach rolnych. Jest ona uprawiana powszechnie w takich państwach, jak: Syria (42 % krajowej powierzchni gruntów ornych), Irak (25 %), Hiszpania, Kanada, Niemcy, Rosja, Francja i Hiszpania.
Najwięcej jęczmienia pochodzi z Rosji chociaż zbiory w ostatnich latach wyraźnie zmalały. Dość dużo jęczmienia uprawia się także na Ukrainie (ok. 10 min t), Białorusi, w Kazachstanie i na Litwie. Do dużych producentów światowych zaliczamy również: Kanadę i Niemcy i Stany Zjednoczone.
