Odwzorowania stożkowe polegają na rzutowaniu siatki geograficznej na pobocznicę stożka stycznego do kuli lub siecznego, którą następnie rozwija się na płaszczyznę. Odwzorowania stożkowe można więc podzielić na styczne, kiedy pobocznica stożka styka się z kulą wzdłuż pewnego równoleżnika oraz sieczne, gdy pobocznica stożka przecina kulę w dwóch równoleżnikach.
Odwzorowanie stożkowe
Odwzorowania stożkowe bardzo dobrze nadają się do przedstawiania obszarów biegnących wzdłuż równoleżników w średnich szerokościach geograficznych. Po rozwinięciu pobocznicy stożka na płaszczyznę powstaje siatka, w której południki są liniami prostymi rozchodzącymi się z wierzchołka stożka. Równoleżniki są natomiast łukami kół. Zniekształcenia w siatkach stożkowych przebiegają wzdłuż równoleżników. Jednym z najbardziej popularnych a zarazem najprostszych w konstrukcji odwzorowaniem stożkowym jest siatka stożkowa prosta Ptolemeusza. Głównym założeniem tego odwzorowania jest wierne odtworzenie wszystkich południków, oraz środkowego równoleżnika. Biegun odwzorowuje się w tej siatce jako łuk koła, zniekształcenia są natomiast niewielkie. Siatka ta służy do przedstawiania obszarów o średnich szerokościach geograficznych i jest często spotykana w atlasach szkolnych.
Odwzorowanie stożkowe styczne i sieczne
Kolejnym powszechnym odwzorowaniem stożkowym jest siatka stożkowa Lamberta. Odwzorowanie to jest łatwo rozpoznawalne, gdyż odstępy pomiędzy równoleżnikami rosną w miarę zbliżania się do bieguna. Jedną z najlepszych siatek stożkowych służących do przedstawiania średnich szerokości geograficznych jest Siatka Albesta. Konstrukcja siatki stożkowej Albersa przebiega w oparciu o dwa równoleżniki „sieczne”. Pomiędzy równoleżnikami siecznymi występuje wydłużenie wzdłuż południków, natomiast na zewnątrz obserwuje się skrócenie.
