Odwzorowania Płaszczyznowe

 Odwzorowania płaszczyznowe cechują się tym, że koła przechodzące rzez średnicę prostopadłą do płaszczyzny odwzorowania czyli azymuty, zostają przedstawione wiernie, bez zniekształceń w głównym punkcie odwzorowania. W położeniu normalnym południki tworzą linie proste, które przecinają się pod takimi samymi kątami, jak południki na kuli. Równoleżniki natomiast przedstawione są jako koła o wspólnym środku. W odwzorowaniach płaszczyznowych w położeniu normalnym (biegunowym) z najmniejszymi zniekształceniami odwzorowuje się obszar przybiegunowy. Kiedy punkt styczności znajduje się na równiku powstaje siatka płaszczyznowa poprzeczna, jeżeli natomiast umieszczony on zostanie pomiędzy biegunem a równikiem wtedy należy mówić o konstrukcji siatki płaszczyznowej ukośnej.

W siatkach płaszczyznowych wyróżnia się odwzorowania centralne, gdy miejsce rzutu znajduje się w środku Ziemi, stereograficzne, kiedy to miejsce rzutu występuje na przeciwległym biegunie, oraz ortograficzne, w którym ognisko rzutu znajduje się w nieskończonej odległości. Obecnie najczęściej wykorzystywanymi siatkami azymutalnymi są: siatka Lamberta, która zachowuje wierność powierzchni, przy czym zniekształcenia odległości, oraz kątów w tym odwzorowaniu osiągają wartości niższe niż pozostałych siatkach azymutalnych.

Inną popularną siatką azymutalną jest siatka azymutalna Postela, która jest równoodległościowa.  Południki w tej siatce odwzorowują się bez zniekształceń odległości, a więc ich długość jest zgodna z długością południków na kuli. Zniekształcenia powierzchni i kątów w tej siatce są stosunkowo niewielkie. Odwzorowanie to znajduje zastosowanie głównie do sporządzenia map okolic okołobiegunowych.